Dzisiejszy wpis będzie o stylach w jeździe konnej. Jest ich naprawdę wiele, jednak najpierw opiszę konkurencje jeździeckie uznawane przez PZJ (Polski Związek Jeździecki), potem inne, popularne bardziej za granicą.
Zacznę od tego, że dyscypliny mają swoje literki- więc z literką przed będę je zapisywać, zapraszam też na stronę PZJ link tutaj.
A- UJEŻDŻENIE
Dla wielu osób nie związanych z ujeżdżeniem jest to sport, który na pierwszy rzut oka wydaje się być niezbyt wymagającym. Obserwują bowiem jeźdźca i konia, którzy jakby się wydawało, bez żadnego wysiłku realizują następujące po sobie zadania. Otóż cała sztuka polega właśnie na tym, żeby wysiłek pary był dla publiczności niezauważalny, a poszczególne elementy były wykonywane z gracją, wdziękiem i lekkością. Tymczasem przejazd na poziomie Grand Prix to zarówno dla jeźdźca jak i dla konia ciężka praca.
B- SKOKI
Zawody w skokach przez przeszkody to trudna dyscyplina. Odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to: stacjonata, oxer, tripplebarre, mur i rów z wodą. Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par : jeździec-koń. W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód: klasa LL- do 90 cm, L do 100 cm oraz P,P1,N,N1,C,C1,CC,CC-1,CS i CS1, których wysokość wzrasta o kolejne 5 cm w stosunku do klasy L. Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą i terminem imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają: z optyki i rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość skoków galopu /foule/.
C- WKKW
Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego (WKKW) jest to jedna z dyscyplin olimpijskich w jeździectwie. Jest najpełniejszym sprawdzianem wytrzymałości, poziomu wytrenowania i wszechstronności jeźdźca oraz konia. Często nazywana jest Królową wszystkich dyscyplin jeździeckich. Zawodnik uczestniczący w rywalizacji w tej dyscyplinie, musi się wykazać dużym doświadczeniem we wszystkich dziedzinach jeździectwa oraz doskonałą znajomością możliwości swojego konia. Od konia startującego w tej dyscyplinie wymagany jest wysoki stopień wszechstronności, który wynika z poddawania go profesjonalnemu i racjonalnemu treningowi. Składa się z próby ujeżdżeniowej, próby skoków oraz crossu.
D- POWOŻENIE
Za prekursora sportowej jazdy zaprzęgami uważany jest Król Anglii Jerzy IV. Współcześnie natomiast dla rozwoju tej dyscypliny znacznie zasłużył się Książę Filip, który w latach 70-80 był aktywnym zawodnikiem, pełniącym jednocześnie funkcję Szefa Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej.
W grudniu 1968 roku, na Kongresie FEI w Brukseli zatwierdzono wniosek o utworzenie Sekcji Zaprzęgów. Fundamentalny wkład w powstanie i rozwój tej sekcji miał wieloletni Sekretarz Generalny Polskiego Związku Jeździeckiego Eryk Brabec. Na kolejnym Kongresie opracowano przepisy określające zasady rozgrywania zawodów sportowych w powożeniu. Konsultantem ze strony polskiej był inż. Czesław Matławski, ówczesny dyrektor Państwowego Stada Ogierów w Gnieźnie, wielce zasłużony dla polskiego sportu zaprzęgowego, pierwszy Przewodniczący powstałej w 1969 roku Komisji ds. Powożenia PZJ.
Zasady rozgrywania konkursów powożenia
Celem współcześnie rozgrywanych konkursów powożenia jest sprawdzenie wartości użytkowej, wytrzymałości, dzielności, temperamentu i charakteru koni. Konkursy te mają również na celu kultywowanie tradycji powożenia jako istotnego elementu kultury narodowej.
E- WOLTYŻERKA
Woltyżerka ,najczęściej opisywana jako gimnastyka na koniu jest najbardziej artystyczną dyscypliną jeździecką. Wymaga ona niebywałej sprawności fizycznej od zawodnika, harmonii z ruchem konia, a przede wszystkim uczy pracy zespołowej. Konkursy rozgrywane są w kategoriach indywidualnych, pas-de-deux oraz drużynowych. Programy obowiązkowe i dowolne wykonywane są do podkładu muzycznego, który nadaje charakteru całemu występowi. Podstawowa forma woltyżerki uważana jest za trening uzupełniający dla osób rozpoczynających jazdę konną.
W krajach zachodnich już od dawna taki rodzaj gimnastyki uważany jest za nieodzowny element pomocniczy w drodze do sukcesu. Nawet wielcy mistrzowie skoków, ujeżdżenia i WKKW często ćwiczą woltyżerkę, poprawiając w ten sposób swój dosiad i równowagę na koniu.
F- SPOTYOWE RAJDY KONNE
Głównym założeniem tej dyscypliny jest sprawdzenie wytrzymałości koni na długich trasach liczących od 40 do 160 km. Dystans zostaje podzielony na mniejsze odcinki (pętle), pomiędzy którymi koń przechodzi szczegółowe badania weterynaryjne (wysokość tętna, odwodnienie, wypełnienie naczyń, perystaltyka jelit, ruch). Tylko pozytywne przejście przez tzw. bramkę weterynaryjną umożliwia dalsze uczestnictwo w zawodach (ostrożność ta eliminuje ryzyko zbytniego nadwyrężenia zdrowia konia). Pomiędzy poszczególnymi odcinkami zawodnicy mają prawo do krótkiej przerwy (ok. 30 min). Badanie i przerwa nie są wliczane do ogólnego czasu pokonywania trasy. Istotny jest tylko okres, który koń i jeździec spędzają w ruchu, oczywiście regulowane jest to szczegółowymi przepisami (koń, który ma zbyt wysokie tętno nie zostanie dopuszczony do badania weterynaryjnego, a tym samym nie ukończy wyścigu). SRK oparte są przede wszystkim na strategii właściwego wytrenowania i przygotowania konia do niekiedy bardzo ciężkiej trasy, liczy się tu zarówno perfekcyjna umiejętność jazdy konnej, jak i zdolność właściwego rozplanowania tempa na całym dystansie. Istotnym elementem tej dyscypliny jest również współpraca, nie tylko pomiędzy koniem i jeźdźcem, ale również między zawodnikiem, a pomagającą mu grupą ludzi (z reguły trzy osoby – tzw. luzacy), którzy poją, karmią, czyszczą i siodłają konia. Serwisowanie stanowi istotny element wyścigu, umożliwiający i ułatwiający sprawne zakończenie go.
G- REINING
NRHA powstało w 1966 r. Do dnia dzisiejszego w przepisach tej organizacji zmianie nie uległo jedno zdanie, będące definicją konia reiningowego. “Prowadzenie konia to nie tylko wskazywanie mu drogi, ale także kontrolowanie każdego jego ruchu”. Koń reiningowy powinien być kierowany bez jakichkolwiek oznak oporu i powinien całkowicie poddać się woli jeźdźca. Im mniej widoczne są pomoce jeźdźca, im koń przejawia mniej oznak oporu, tym lepszy jest przejazd i wyższy wynik. Reining to połączenie kontrolowanej szybkości i ekscytujących manewrów. I wbrew panującym opiniom, reining nie jest i nigdy nie był sportem dla “twardych kowboi”. Reining to finezja, precyzja, dyscyplina i piękno współpracy konia i jeźdźca.
H- PARAJEŹDZIECTWO
Tu naprawdę zapraszam na stronę PZJ lub FEI
POLO (jako jedyne bez literki)
Celem gry jest wbicie do bramki rywala (szerokość 7,32 m) piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny, liczące po 4 zawodników, rozgrywające mecz konno. Boisko o wymiarach 275 × 183 m jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 × 50 m, wówczas jest to „arena polo”, a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. Zawodnik, grający w polo korzysta zwykle z 4 koni podczas meczu. Za każdym razem po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu „gola”, zawodnicy zamieniają się połowami.
W następnym poście dalej pomówimy sobie o dyscyplina ch 